بِسمِ رَبِّ الشُّهدا وَ الصِّديقِين

يكي از مناطقي كه واقعاً چشيدنيست و هرگونه وصف آن ناقص است و به نظرم در ميان ديگر مناطق عملياتي جنوب، يك معنويت خاصي دارد منطقه رَملي فكّه است. فكه سرزميني است كه رَمل هاي آن پيكر خونين بسياري از عزيزان اين سرزمين را كفن شده است.

واما روايتي ديگر از فكه...

بسيجي ها 8 تا 14 كيلومتر را درحالي با پاي پياده از ميان رمل و ماسه هاي روان فكه گذشتند كه وزن تقريبي تجهيزاتي كه در دست داشتند 12 كيلو بود، تازه بعضي ها هم مجبور بودند قطعات 40 كيلويي پُل را نيز حمل كنند اين پُل ها قراربود روي كانال ها تعبيه شود تا عبور رزمندگان به مشكل فوگاز برنخورد(تا همينجا رو داشته باش تا برسيم سر موانع)...

اصلاً عمليات والفجرمقدماتي را به همين خاطر مي گفتند عمليات موانع.هدف بسيجي ها خط دشمن بود. مجموعه اي از كانالها، سيم خاردارها و ميادين مين كه گاهي عمق آن به 4 كيلومتر مي رسيد بچه ها يكي را رد مي كردند به ديگري مي رسيدند، موانع معروف فكه هنوز زبانزد نيروهاي عملياتي است، كانالهايي به عرض 3 تا 9 متر و عمق 2 تا 3 متر و پر از سيم خاردار، مينِ والمر و بشكه هاي پر از مواد آتش زا. دشمن با هوشياري مين ها را زير رمل و ماسه ها كار گذاشته بود و چون بيشتر عمليات ها در شب انجام مي گرفت تا چندنفر روي مين پَرپَر نمي شدند بقيه از وجود ميدان مين باخبر نمي شدند.

در محور لشكر 17 علي ابن ابي طالب(عليه السلام) بچه ها درساعت 10 شب با دشمن درگير مي شوند و خط دشمن شكسته مي شود جنگ شديدي درمي گيرد شهيد مهدي زين الدين دستور مي دهد بچه هاي مهندسي سريعاً اقدام به زدن خاكريز كنند اما حجم شديد آتش دشمن مانع مي شود.

وسرآغاز؛ حماسه مظلومانه اي در فكه شكل مي گيرد...

حدود ساعت 2:15 خبر مي رسد مهمات بچه ها درحال اتمام است و تعداد زيادي از بچه ها زخمي و شهيد شدند، با توجه به حجم شديد آتش دشمن و وضعيت خاص منطقه(رَملي بودن) امكان ارسال مهمات به سختي ممكن است. عراقي ها بچه ها را از سه طرف محاصره مي كنند اما فرزندان عاشورايي خميني تا حدود ساعت 7 صبح مقاومت مي كنند. وقتي دستور داده مي شود كمي بچه ها يه عقب برگردند صدايي از آن طرف بي سيم براي هميشه جاوداني مي شود، فرمانده گردان مي گويد: اطراف من بچه هايم روي خاك افتاده اند، من اينها را چطور تنها بگذارم؟...

ازناگفته هايي كه فكه آرام و ساكت در سينه دارد نحوه شهادت اسرا و مجروحين است. گروه تفحص در حين عمليات جستجو به سيم هايي رسيدند كه از خاك بيرون زده بود. رد سيم ها را كه گرفتند رسيدند به يك دسته از شهدا كه دست و پايشان با همين سيم ها بسته شده بود، معلوم بود كه آنها را زنده به گور كرده بودند، چرا كه كسي دست كشته اي را نمي بندد.

نمي دانم چقدر از گردان حنظله مي داني. 300 نفر در يكي از كانال ها محاصره شدند و اكثراً با آتش مستقيم دشمن يا تشنگي مُفرط به شهادت رسيدند. درآن موقع عراقي ها مدام از نيروها مي خواستند كه تسليم شوند و بچه ها در جواب با آخرين رمق خود فرياد تكبير سر مي دادند. آن شب آنان فرياد تكبير سر دادند اما سرتسليم فرود نياوردند...

گفتارآخر...

گرچه فكه از لحاظ نظامي، پيروزي آنچناني به خود نديد اما قصه مقاومت رزمنده ها در شرايط بسيار سخت جنگي و تشنگي زياد؛ كربلايي ديگر را براي اين مملكت رقم زد و در واقع اذن دخول سرزمين فكه همين تشنگي است.

دريادداشت هاي باقي مانده يكي از شهيدان گردان حنظله آمده است:

امروز روز پنجم است كه در محاصره هستيم، آب را جيره بندي كرده ايم، نان را جيره بندي كرده ايم. عطش همه را هلاك كرده همه را جز شهدا كه حالا كنارهم در انتهاي كانال خوابيده اند، ديگر شهدا تشنه نيستند، فداي لب تشنه ات اي پسرفاطمه(س)...